Schielijk heengegaan: Kameraad Kodak

Chers amis,

vanwege mijn stage bij het onvolprezen dagblad De Morgen, Schoonderbuken kermis en de aanhoudende sores met mijn ex-huisbaas, is het de laatste tijd wat stil geweest in deze hoek van het internet. En wanneer wij dan dit zomerreces doorbreken, is het om slecht nieuws te melden. Kameraad Kodak, onze analoge fotokameraad, heeft de geest gegeven. Zoomlens naar de bom, presetwinkel naar de zak, vergeefs gefrummel aan alle -vele- knopjes die hij rijk was tegelijk, het heeft niet mogen baten. Met een laatste, kreunend klikgeluid braakte hij zijn laatste gratis Spectorfilmpje uit. Niets meer aan te doen. Trouwe bondgenoot, troeteloog, technoschroot. Mateke ik ga u missen.

Kameraad Kodak en ik, we've come a long,long way together. Het alziend, bezoomlensd oog met de verblindende flash er pal bovenop. Toen wij nog in tempore non suspecto toefden, legde Kameraad Kodak reeds mijn communieprentjes vast. In blikkerig zwartwit. Het bracht de prairie dichterbij dan ze in werkelijkheid ooit was geweest.

Later: meer van hetzelfde, maar dan in kleur. Mijn jongste broer wist het best: handleidingloze feesten van oranje voor hem. Kameraad Kodak zoemde en blikkerde dat het een lust was.

Later nog: optredens, proclamaties, de onvermoede horror vacui in mijn eigen ogen nu ik de prentjes terugzie van wat mijn achttiende verjaardag moet zijn geweest. Mezelf vergeten uit te nodigen. Kameraad Kodak was erbij. Ik kijk ernaar. Er is bewijs van, maar het verheldert niets.

Vals-les-Bains 2007. Onze pa caught in the act of smoking. Toen mocht hij nog. Toen mocht ik nog. We slopen elk om beurt naar de tabac om de hoek. Ik had een pijp van het merk Bel Ami Junior. L'Ami Codaque legde het vast.

Watou dan, vorig jaar. Een kilo prentjes geschoten. Sommige zijn hier te zien, andere liggen weggeborgen, uitgedeeld, met opdrachten op de achterkant weggegeven. Het gezicht van Fleur O,onthouden in close-up. Andere zijn botweg mislukt. Kameraad Kodak was toen al erg nukkig. We noemden het 'charme.' Wie van ons wist dat het ziekte was? En dat jij, al je analoge geknerp ten spijt, toch al te veel elektronica in je ingewand zitten had om daar nog iets aan te kunnen doen? Geen lievemoederen hielp eraan.

Nu dan, trouwe vriend. Ik had met jou door mijn geliefde koekenstad willen lopen. Het struikelpuin van mijn laatste dagen als student. Of Brussel desnoods, onze groezelmetropool, waar ik nu toch alle dagen passeer. Het heeft niet mogen zijn. Rust in pieces, Kameraad. Je sluitertijd voor altijd op oneindig. Klik.