In lang vervlogen tijden verscheen er op de televisie een groots opgezette dramaserie over een -fictieve - Franse schilder. Het was een draak van een serie, maar één scène is me altijd bijgebleven: de oude schilder Mistral, die lijdt aan een ziekte die hem langzaam blind maakt, bouwt in machteloze woede een groot vuur met zijn eigen schilderijen. Afgelopen zomer, in Watou, schoot dat beeld me plots weer te binnen. Nu vindt het zijn beslag in dit gedicht.
Mistral had gelijk
een laatste blijk
van ijdelheid
en dan
een fantasie van vlammen
moet ik dan merken
dat niets nog werkt?
Ik spuw en stamp nog
in de asse:
Een beeldenstorm
van eigen makelij
Is er soms een ander antwoord
op de blindheid die mij treft?
Meer is er niet
Er is niets meer
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoi Michiel,
BeantwoordenVerwijderenwaar is de tijd van Mistral met muziek van Vladimir,z'n hapje zou hier klaar gelegen hebben,1 beet en Watou in vuur,
grtn