Het was enkele dagen na Allerheiligen. Onder een loodgrijze hemel stapte uw dienaar die ochtend uit de trein in het gloomy Watermael-Boitsforts a.k.a. Watermaal-Bosvoorde. Doel van de reis: een tentoonstelling over kippen. Inderdaad. Kippen.
De Limburgse kunstenaar Koen Van Mechelen is al ruim een decennium bezeten van kippen. Al jaren timmert hij aan een curieus work in progress: de zoektocht naar de enige echte oerkip. Door zijn creaties onophoudelijk te kruisen met steeds weer andere kippenrassen van over de hele wereld, hoopt Van Mechelen ooit uit te komen bij het ultieme kieken. De levende kippen mogen dan wel het centrale (en meest koddige) element van 's mans werk zijn, dat neemt niet weg dat de kip ook in zijn beeldend werk prominent naar voren komt.
Van Mechelen stelt nog tot 15 december zijn recentste creaturen tentoon in het park Tournay-Solvay in Watermaal-Bosvoorde. In het kader van het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie wordt het dromerige park door Van Mechelen omgeturnd tot een soort vrijstaat waar de kip centraal staat.
Wat opvalt bij Van Mechelens close-ups van zijn creaturen, is hoe strijdlustig en wreed een doodgewoon kieken er eigenlijk uitziet van dichtbij. Van veraf is het beest, zelfs wanneer het onderwerp vormt van een bloedserieuze tentoonstelling, vooral toonbeeld van een shabby onnozelheid. Van dichterbij wordt het plaatje anders: een en al rode lellen, een stompe snavel en wrede, priemende ogen. A bird of mass destruction. Van Mechelen speelt handig met dat contrast in de foto's van zijn 'projecten.'
Het park ademt, zeker in dit herfstige jaargetijde, een prikkelende melancholie. Op nauwelijks enkele kilometers van het Brusselse gewoel waad je enkeldiep door de dorre bladeren. Middenin het park staat ook een vervallen kasteeltje van rond de eeuwwisseling. Aan het ingestorte dak en de gebarricadeerde ramen is te zien dat de Belle Epoque in dit spookhuis nog slechts een vage herinnering is. Rond de ruïne is een prikkeldraadhek geplaatst. Meer om de spoken binnen, dan wel de vandalen buiten te houden, denk ik.
Wie gelukkig ook achter draad zit, is deze motherfucker.
Geen oerkieken, maar een Mechelse koekoek. Eeven verderop lopen dan weer enkele Chinese exemplaren rond met een hogere aaibaarheidsfactor. Doch zij wilden niet op de foto.
Het is ook niet al kotkedei wat de klok slaat. In het park zijn ook enkele sculpturen van Van Mechelen te zien. Al zal het niet verbazen dat die ook verwijzen naar de kip en/of het ei.
Toegegeven, een flinke scheut willing suspension of disbelief is een must om een en ander serieus te kunnen nemen, en wat het allemaal met Europa te maken heeft is ook niet helemaal duidelijk. Maar het geestige contrast tussen het herfstige, vervallende decor van het park Solvay-Tournay en Van Mechelens koddige kiekenkoten werkt verfrissend.
Nog tot 15 december in het park Tournay-Solvay. Meer info vindt u hier.
De Limburgse kunstenaar Koen Van Mechelen is al ruim een decennium bezeten van kippen. Al jaren timmert hij aan een curieus work in progress: de zoektocht naar de enige echte oerkip. Door zijn creaties onophoudelijk te kruisen met steeds weer andere kippenrassen van over de hele wereld, hoopt Van Mechelen ooit uit te komen bij het ultieme kieken. De levende kippen mogen dan wel het centrale (en meest koddige) element van 's mans werk zijn, dat neemt niet weg dat de kip ook in zijn beeldend werk prominent naar voren komt.
Van Mechelen stelt nog tot 15 december zijn recentste creaturen tentoon in het park Tournay-Solvay in Watermaal-Bosvoorde. In het kader van het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie wordt het dromerige park door Van Mechelen omgeturnd tot een soort vrijstaat waar de kip centraal staat.
Wat opvalt bij Van Mechelens close-ups van zijn creaturen, is hoe strijdlustig en wreed een doodgewoon kieken er eigenlijk uitziet van dichtbij. Van veraf is het beest, zelfs wanneer het onderwerp vormt van een bloedserieuze tentoonstelling, vooral toonbeeld van een shabby onnozelheid. Van dichterbij wordt het plaatje anders: een en al rode lellen, een stompe snavel en wrede, priemende ogen. A bird of mass destruction. Van Mechelen speelt handig met dat contrast in de foto's van zijn 'projecten.'
Het park ademt, zeker in dit herfstige jaargetijde, een prikkelende melancholie. Op nauwelijks enkele kilometers van het Brusselse gewoel waad je enkeldiep door de dorre bladeren. Middenin het park staat ook een vervallen kasteeltje van rond de eeuwwisseling. Aan het ingestorte dak en de gebarricadeerde ramen is te zien dat de Belle Epoque in dit spookhuis nog slechts een vage herinnering is. Rond de ruïne is een prikkeldraadhek geplaatst. Meer om de spoken binnen, dan wel de vandalen buiten te houden, denk ik.
Wie gelukkig ook achter draad zit, is deze motherfucker.
Geen oerkieken, maar een Mechelse koekoek. Eeven verderop lopen dan weer enkele Chinese exemplaren rond met een hogere aaibaarheidsfactor. Doch zij wilden niet op de foto.
Het is ook niet al kotkedei wat de klok slaat. In het park zijn ook enkele sculpturen van Van Mechelen te zien. Al zal het niet verbazen dat die ook verwijzen naar de kip en/of het ei.
Toegegeven, een flinke scheut willing suspension of disbelief is een must om een en ander serieus te kunnen nemen, en wat het allemaal met Europa te maken heeft is ook niet helemaal duidelijk. Maar het geestige contrast tussen het herfstige, vervallende decor van het park Solvay-Tournay en Van Mechelens koddige kiekenkoten werkt verfrissend.
Nog tot 15 december in het park Tournay-Solvay. Meer info vindt u hier.
Reacties
Een reactie posten