Na het heengaan van Kameraad Kodak heeft Editions Migraine het een poos zonder prentjes moeten stellen. Maar daar komt nu verandering in. Gewapend met een toestel dat zo mogelijk nog prehistorischer is dan wijlen Kameraad Kodak struinde uw dienaar het afgelopen jaar rond, spaarzaam schietend en zonder enig idee wat het resultaat zou zijn. Maar genoeg getalmd: een eerste lading beelden. Met een béétje uitleg. Spreken ze niet voor zich?
Het fenomeen Maud Oeyen werd als eerste op de gevoelige plaat vastgelegd, hier op het terras van een welbekend Leuvens café. "Uw roodtinten komen altijd goed uit,"zegt mij de man van de fotowinkel. Geef hem eens ongelijk?
Afgelopen zomer eindelijk nog eens de tijd gevonden om Koksijde te bezoeken, in het gezelschap van Wim en Roxanne. Bij deze foto, genomen op het terras bij Santos, hanteerde Wim de camera.
Geen zomer is compleet zonder een bezoek aan Watou. Deze dame viel te bewonderen in het Blauwhuys. Een foto op goed geluk: geen flits, belichtingstijd op oneindig en afwachten. Soms moet je gewoon chance hebben.
Vergezicht: de Watouse prairie achter het Blauwhuys. Deze camera heeft van zijn baasje de eigenschap overgenomen om de dingen wat donkerder te zien dan ze zijn: op het moment dat deze foto werd genomen, scheen eigenlijk de zon.
Hier stond normaal gezien een foto van Fleur. Plots vond Fleur deze foto niet mooi meer. Foto verwijderd dus. Ik kan haar niks weigeren.
Zelfportret in het voorlopige redactiehoofdkwartier te Leuven, eind 2010.
Christophe Vekeman in actie bij de doortocht van Tobias Wolff in Antwerpen. In september was dat.
In november liep uw dienaar verloren bij de Leuvense vaartkom, op weg naar een zoveelste gesprek met beroepsbemoeials genre VDAB. Dan maar wat foto's gemaakt. Achteraf op de koffie bij collega Sermeus. Deugd.
En dan, afgelopen april, antichambreren bij de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde in Gent. Buiten brandde een knetterende zon. Binnen, onder het waakzame oog van (onder andere) Hendrik Conscience, was het vreemd koel. Ook hier: een kwestie van het juiste licht.
En zo. Een volgende lading zal niet zolang op zich laten wachten.
Het fenomeen Maud Oeyen werd als eerste op de gevoelige plaat vastgelegd, hier op het terras van een welbekend Leuvens café. "Uw roodtinten komen altijd goed uit,"zegt mij de man van de fotowinkel. Geef hem eens ongelijk?
Afgelopen zomer eindelijk nog eens de tijd gevonden om Koksijde te bezoeken, in het gezelschap van Wim en Roxanne. Bij deze foto, genomen op het terras bij Santos, hanteerde Wim de camera.
Geen zomer is compleet zonder een bezoek aan Watou. Deze dame viel te bewonderen in het Blauwhuys. Een foto op goed geluk: geen flits, belichtingstijd op oneindig en afwachten. Soms moet je gewoon chance hebben.
Vergezicht: de Watouse prairie achter het Blauwhuys. Deze camera heeft van zijn baasje de eigenschap overgenomen om de dingen wat donkerder te zien dan ze zijn: op het moment dat deze foto werd genomen, scheen eigenlijk de zon.
Hier stond normaal gezien een foto van Fleur. Plots vond Fleur deze foto niet mooi meer. Foto verwijderd dus. Ik kan haar niks weigeren.
Zelfportret in het voorlopige redactiehoofdkwartier te Leuven, eind 2010.
Christophe Vekeman in actie bij de doortocht van Tobias Wolff in Antwerpen. In september was dat.
In november liep uw dienaar verloren bij de Leuvense vaartkom, op weg naar een zoveelste gesprek met beroepsbemoeials genre VDAB. Dan maar wat foto's gemaakt. Achteraf op de koffie bij collega Sermeus. Deugd.
En dan, afgelopen april, antichambreren bij de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde in Gent. Buiten brandde een knetterende zon. Binnen, onder het waakzame oog van (onder andere) Hendrik Conscience, was het vreemd koel. Ook hier: een kwestie van het juiste licht.
En zo. Een volgende lading zal niet zolang op zich laten wachten.
Michiel, mocht je het nog niet weten: ook voor jouw kaartje in mijn portemonnee zat sloop ik hier al wel eens rond. Schoon analoog beeldvoer heb je daar!
BeantwoordenVerwijderen