Leentjes Reservaat

Dus ge trekt als dagbladschrijver naar de officiële opening van het Boonjaar in Aalst. ’t Is ternauwernood dat g’ernaartoe moogt, want op de redactie hebben ze hun portie Boongedruis al gehad nog voor het goed en wel begonnen is. Véél dat er te doen is, nu Boon 100 geworden zou zijn. Maar die opening wilde ge toch niet missen. Het begint al goed: amper zijt ge ’t cultureel centrum binnengepikkeld of ge wordt aangeklampt door drie meiskens in rode korsetten die u een badge van Boon op uw revers spelden en een dooske snoepkes in uw verbouwereerde hand duwen. Eenmaal in de zaal wordt ge welkom geheten door de schepen van cultuur. Dat ge vanavond allemaal Aalstenaar zijt. Daarna is ’t tijd voor het serieuze werk. Op groot scherm komen de Vlaamse schrijvers u eer betuigen. Allemaal hebben ze de vreemde gewoonte aangenomen om u als “Lewie” aan te spreken. ’t Is Walter Van den Broeck die ermee begint. Ook de presentator, Freeck Braeckman van de VRT, doet dat. En Geertrui Daem en Tom Lan...

Over Roger Van de Velde zou ik ooit eens in 't lang en het breed moeten schrijven. Met “Van de Velde: j’aimerais mieux de bouche vous le dire (sic)” brengt schrijver Erik Vlaminck het leven en werk van schrijver Roger Van de Velde weer onder de aandacht. Voor Knack Boekenburen ging ik met hem praten. Roger Van de Velde (1925-1970) was journalist, schrijver en toxicomaan. Na een reeks maagoperaties kreeg Van den Velde de verslavende pijnstiller Palfium voorgeschreven. Begin jaren ’60 wordt Van de Velde voor het eerst geïnterneerd voor het vervalsen van doktersvoorschriften. Van de laatste acht jaar van zijn leven zal hij er zeven in gevangenschap doorbrengen, tegelijkertijd krijgt hij publicatieverbod opgelegd. Van de Veldes geval blijft lange tijd onopgemerkt, overschreeuwd door sexier censuurrellen als die rond Claus’ Masscheroen. Pas in maart 1970 komt Van de Velde vrij na een breed gedragen schrijverspetitie. Op 30 mei 1970 wordt de schrijver dood aangetroffen op een Antwer...