Leentjes Reservaat

Het was enkele dagen na Allerheiligen. Onder een loodgrijze hemel stapte uw dienaar die ochtend uit de trein in het gloomy Watermael-Boitsforts a.k.a. Watermaal-Bosvoorde. Doel van de reis: een tentoonstelling over kippen. Inderdaad. Kippen. De Limburgse kunstenaar Koen Van Mechelen is al ruim een decennium bezeten van kippen. Al jaren timmert hij aan een curieus work in progress : de zoektocht naar de enige echte oerkip. Door zijn creaties onophoudelijk te kruisen met steeds weer andere kippenrassen van over de hele wereld, hoopt Van Mechelen ooit uit te komen bij het ultieme kieken . De levende kippen mogen dan wel het centrale (en meest koddige) element van 's mans werk zijn, dat neemt niet weg dat de kip ook in zijn beeldend werk prominent naar voren komt. Van Mechelen stelt nog tot 15 december zijn recentste creaturen tentoon in het park Tournay-Solvay in Watermaal-Bosvoorde. In het kader van het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie wordt het dromerige park door Van ...

Afgelopen weekend namen de Nederlandse letteren afscheid van Harry Mulisch. Ondanks de stortvloed aan puclicaties rond zijn overlijden, blijft het mysterie Mulisch overeind. Ook de herdenkingsplechtigheid voor de schrijver in de Amsterdamse stadsschouwburg maakt het raadsel enkel groter. Ik stond erbij, ik keek ernaar, ik begreep er niks van. De plechtigheid begint met een 19e-eeuws aandoend beeld: zes griezelig deftige heren die, buishoed op het hoofd, de eenvoudige kist van Mulisch’ huis aan de Amsterdamse Leidsekade naar de Stadsschouwburg aan het Leidseplein dragen. Voorop een in wit gekleed orkestje dat dieptreurige klezmermuziek ten gehore brengt. Gevolgd door familie en vrienden. Eerst passeert de stoet nog het sjieke hotel Americain. Voor Mulisch-adepten een lieu de memoire, vooral dankzij de tot legende uitgegroeide anekdote dat Mulisch zich er weleens expres liet opbellen, opdat de aanwezigen toch maar zouden weten dat Harry Mulisch in the house was. Het Fenomeen Mulisch in g...