Leentjes Reservaat

Johnny Bros is het hoofdpersonage van mijn huidige prozafrutsels. Het fragment hieronder is een deeltje van een veel groter avontuur dat later, als ik groot ben, een afgerond geheel moet vormen. Doch hier alvast een voorsmaakje. Zaterdag was een mooie dag om niet te roken. Dat wist Johnny Bros nu wel zeker. Op andere dagen wilde het hem niet zo best lukken, “gestopt zijn”. Op zaterdag leek het vooralsnog wonderwel te lukken. Het had ermee te maken dat Johnny Bros in bed was blijven liggen tot de middag. Dat halveerde de tijd die aan gestopt zijn met roken diende te worden besteed, tot een twaalftal uren tussen opstaan en inslapen. Soms zijn de simpelste ideeën gewoon de beste. Het feit dat hij zijn meest hardnekkige gewoonte opgegeven had, zette Johnny Bros aan het mijmeren. Immers, was zijn periode als onvoorwaardelijke kettingroker niet grofweg overeengekomen met zijn eveneens afgesloten periode als student? Definitief voorbij was de tijd dat elk college een epifanie van formaat tewe...

Aan allen die gekomen zijn: proficiat. Afgelopen zondag werden de nieuwe inwoners van mijn Hagelandse hometown verwelkomd door het gemeentebestuur. Mij was gevraagd voor die gelegenheid een gedicht te schrijven. Geen evidente opdracht, want zo heel vaak ben ik -student zijnde - niet "thuis" te vinden; erg vast is mijn band met de klei waaruit ik getrokken ben, niet. In dit gedicht dus geen sightseeing van de ongewijfeld talrijke toeristische en andere troeven die Bekkevoort rijk is, maar een welgemeend welkom aan "mijn" nieuwe dorpsgenoten. Kom erbij voor jou maak ik speciaal een plaats vrij in mijn taal Zet u En vertel: wat is je verhaal waar kom je vandaan wat kom je doen wat brengt je hier? Kom erbij En vertel: van hoeveel verder zijn jouw ogen? Hoeveel dichterbij je hart? Had je vroeger durven dromen dat je hier terecht zou komen? Maar vertel kom wat dichter blijf niet schoorvoeten in het gruis Kom erbij en kom samen wees welkom kom thuis

Met De Bloemen brengt de Leuvense schrijver Koen Peeters(1959) een erg persoonijk eerbetoon aan het leven, lief en leed van zijn ouders en grootouders. Aan de hand van oude familiedocumenten, meticuleus bijgehouden door twee ooms, reconstrueert Peeters op een subtiele en poëtische manier de leef - en denkwereld van die overleden familieleden. De lezer kijkt over de schouder van de verteller mee, terwijl deze, brief na brief, de mysteries ontrafelt die drie generaties Peeters met zich meedragen. De twee wereldoorlogen passeren de revue, maar ook ene traumatisch en nooit opgehelderd incident waarbij Peeters's vader na een verkiezingsmeeting in elkaar wordt geslagen door extreel-rechtse militanten. Collega Sermeus en ikzelf gingen, met het boek onder de arm, langs bij een van de interessantste schrijvers van het moment. Het is misschien maar een indruk, maar er verschijnen veel romans over "ouders" tegenwoordig: Lanoye's Sprakeloos , Edgard van Marcel Vanthilt, uw De B...

"Lectori salutem!" zou mijn innerlijke Guido Cloet zeggen, maar ik ga het toch niet doen. Il y a la manière. Doch ik vond het zelf intussen alweer zo lang geleden dat op deze pagina's nog iets verschenen was, dat ik hedenmorgen besloot daar maar 'ns wat verandering in te brengen. Het zijn drukke tijden voor uw dienaar, en zoals nu ook weer blijkt is de drukte van mijn werk- en andere aangelegenheden omgekeerd evenredig aan het aantal updates van dit webvehikel. Door toedoen van onze nieuwe bezigheid - de studie der journalistiek - is het met de schrijverij as such maar droevig gesteld. Eén en ander zit in de pijplijn, daar niet van, maar aan het ontcijferen van de bierkaartjes - met - invallen die daaraan ten grondslag dienen te liggen, zijn we nog niet gekomen. Toch laat Editions Migraine zijn publiek niet geheel in de kou staan, dezer dagen. In de loop van deze (of de volgende) week vindt u alhier de uitgebreide versie van een interview dan collega Sermeus en ikzel...