Leentjes Reservaat

Vrijdagavond. Regenweer en niets te beleven. Op kot gebleven. Hoewel ik goed genoeg weet wat er vanavond te doen is. Waar het te doen is. Hoeveel een toegangskaart kost en wie er allemaal naartoe gaat. En dat je maandag aan al die mensen gaat moeten uitleggen waarom je er niet was. * Eigenlijk is het aan jou om naar haar toe te gaan en te zeggen: “het zou me verblijden indien u etc…”, maar dan wat vlotter, in je eigen woorden, weet ik veel, je legt het zo aan boord dat er op de bewuste avond alleszins iemand is met wie je samen gesignaleerd wordt op de dansvloer, aan de bar, desgewenst smiespelend en slijmerend in een hoekje. Liefst iemand van het andere geslacht. Dat staat ook leuk op de foto, achteraf. * Ach, wat te doen? Een sigaret roken ( en nog een) (en nog een) om iets anders te doen te hebben dan op je horloge kijken? Zwarte gedachten kweken en naar het plafond staren tot je jezelf tot poète maudit uitroept? Vervolgens die titel drie keer luidop uitspreken en besluiten dat het ...

Dag Jaap

Een zongtekst uit voorjaar 2008 Next time the coffee’s on me Next time the coffee’s on me ‘cause it’s been quite a while And it’s such a good time And I still really love you, you see Next time the coffee’s on me Next time the whisky’s on me Next time the whisky’s on me ‘cause you’ve got quite a habit You’re getting good at it And you’re showing no interest in me Oh, next time the whisky’s on me Next time the wine is on me Next time the wine is on me And the juice of the lime There will be no next time There will be no next time, girl you see Oh next time the wine is on me

Uit een hele oude doos Prentje van Martijn Sermeus, 2007 Zij geeft namen aan Wie geen vleugels heeft Wie bleef plakken aan de Gedoofde lamp,de stad Zij noemt mij haar Verloren zoon,ik vertel Haar over de frigide Huizen waarin ik woonde En zij luistert naar mijn Verhaal waarvan de woorden Vleugels krijgen,stijgen Samen kijken we ze na Ik word vlinder Ik word nacht.

Een verhaal. Café Evergreen bestaat enkel in woorden. Dat de herentoiletten van café “Evergreen” niet de meest geschikte plaats waren om aan een hartaderbreuk te bezwijken, had Arnulf Mortelmans zelf ook wel kunnen verzinnen. Het had weinig stijl. Het was een beetje gênant, al kon je er zelf natuurlijk weinig aan doen. De reden waarom hij zich dat echter nooit had bedacht, lag evenzeer voor de hand: de hele bedenking was volgens hem van een zodanig axiomatische, de-waarheid-als-een-koe-waarheid dat ze per definitie geen actualiteitswaarde bezat en dus het verspillen van een gedachte - hoe klein en ogenblikkelijk ook – volslagen nutteloos leek. Als het al iets was, dan vooral later zorg. Daar komt nog bij dat het nooit Arnulfs gewoonte geweest was om bij het betreden van café “Evergreen” meteen de toiletten op te zoeken. Er waren,zoals dat wel vaker voorkomt, andere bezigheden in het café, al dan niet te combineren met eventueel toiletbezoek. Zo waren de redenen voor Arnulfs aanwezigh...

Iemand moet de eerste zijn. Daarom dit te(k)stballonnetje ter verwelkoming. Ahum. Welkom bij Editions Migraine, het volledig uit hersenspinsels opgetrokken consortium dat de werken van Michiel Leen ter lering ende vermaak wereldkundig maakt. Bij tijd en wijle zal hier een verse tekst verschijnen, soms proza, soms poëzie, soms iets journalistieks. Misschien zelfs prentjes. Het is allemaal nogal nieuw, ook voor schrijver dezes. Maar goed, de kop is eraf. De blog (het blog?) is er nu. Voor u. Zeg het voort en komt weerom!