Leentjes Reservaat

Een bezoek aan het openluchtparcours  ‘De Sixties’ in Bokrijk.   Voor de goede orde: ik, bouwjaar 1987, was er niet bij, in de jaren zestig. Wat ik over het decennium weet, is grotendeels gebaseerd op een kast vol retroplaten en biografieën van rockidolen die voor het merendeel al dood waren voordat ik werd geboren. Voorts waren er de verhalen uit (groot)moeders tijd, waarvan het merendeel besluit met “Dàt waren nog eens tijden!” De muziek was beter, de auto’s waren beter, benzine kostte niets en sigaretten nog minder. De dieren spraken niet meer, maar het scheelde niet veel. Andere tijden, kortom. Een kans om een namiddag in de sixtiestentoonstelling van het openluchtdomein Bokrijk te gaan rondwandelen, laat ik dan ook niet aan mij voorbij gaan. De Sixties zijn ondergebracht in het deel van het domein dat vroeger “De Oude Stad” heette. Om er te komen, doorkruis je een flink deel van het ‘klassieke’ Bokrijk, het uit authentieke hoevetjes en kapellen opgetrokken dorp waar de

Deze recensie verscheen in het eerste nummer van Ons Erfdeel voor 2013.  Winst is het tweede deel van een nog te voltooien trilogie. Na de magistrale roman Wij (2009), breit Olyslaegers verder aan wat een ‘drieluik over onze ontspoorde tijd’ moet worden. Het kan geen kwaad om Wij er nog eens bij te nemen alvorens Winst aan te vatten, al laat Winst zich ook zonder die voorkennis lezen. Olyslaegers’ verteller Donald maakte bijvoorbeeld al zijn opwachting in Wij , als zoon van de bezeten cartoonist Georges. In Winst is het bangige kind van toen uitgegroeid tot een midlife kunsthandelaar. De tijden zijn grondig veranderd: speelde Wij zich nog af in een half-mythisch Spanje tijdens de recordzomer van 1976, dan verplaatst de actie zich in Winst naar een niet zo verre toekomst. De euro is gecrasht en vervangen door de Euromark, wat er van de Europese Unie overblijft is niet zo heel erg duidelijk en in Berlijn worden de eerste aanslagen gemeld van zogenaamde Abschied – Akku

Uw dienaar houdt van boekhandels, laat daar alstublieft geen twijfel over bestaan. Maar mijn recente wedervaren in twee boekhandels te lande, stelt die liefde danig op de proef. Boekhandels, dus. Geen groter plezier doe je deze jongen dan hem een gestolen uurtje vrij te laten grasduinen tussen de stapels en stapels boeken. Grasduinen, het woord alleen al. Wat ben ik blij dat onderhavig grasduinen een deel van mijn werk als literatuurreporter is. Sterker nog, mocht het ooit zover komen dat ik het journalistenvak vaarwel zwaaide, ik zou er vrede mee hebben de rest van mijn dagen in een boekhandel te werken. Ik hou van de boekhandel, van de pokdaligste ramsjbazaar tot het zelfverklaarde literatuurcentrum. Dat is echt het probleem niet. Als geletterde mens word je natuurlijk ook geacht om die liefde voor de boekhandel te cultiveren. Van opleiding germanist zijnde, herinner ik me dat een van de docenten Nederlandse literatuur er één van zijn schaarse college-uren  voor uittrok om

De Amerikaanse econoom James K. Galbraith heeft geen hoge pet op met de manier waarop de EU en de VS de economsiche crisis proberen in te dammen, en dat laat hij tijdens zijn Brusselse doortocht ook blijken. Een gesprek over vijf jaar crisis, de terugkeer van business as usual en het rampzalige potentieel van ijzeren besparingsmaatregelen. “Je moet je afvragen hoelang het duurt eer de situatie ontaardt in geweld.” De naam Galbraith doet bij economen al langer een belletje rinkelen, al was het maar door het werk van uw vader, die met boeken als American Capitalism , The affluent society en The New industrial state kritische kanttekeningen plaatste bij de ontwikkleing van de Amerikaanse economie in de nasleep van de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog  . Zijn er parallellen met de manier waarop u naar de huidge crisis kijkt? Ik probeer zo min mogelijk mee te surfen op de reputatie van mijn vader. Maar ik deel wel zijn overtuiging dat er in de wereld van de high finance

Voor het nieuwe nummer van Frontaal moest elk redactielid de hort op met een wegwerpcamera. Net terug van de fotograaf: een klein grabbeltje uit de resultaten. Check ook de eerste aflevering van vorig jaar.  Deze bronzen kanjer tref je op de dijk in De Panne. De tekst boven zijn hoofd is gesteld in het dialect van Bart De Wever. Leopold I kwam hier in 1831 aan land "et solemniter est receptus." Zo solemniter dat hij het intussen al een hele poos zonder sabel moet stellen - die is hem al jaren geleden afhandig gemaakt.  Koksijde aan zee. Dit villaatje is het coolste huis van de hele zeedijk. Het lapje grond waarop het staat - avec vue sur mer  - is ongetwijfeld een bom duiten waard. En al wordt het intussen omsloten door de hoogbouw die onze kust zo kenmerkt, het houdt dapper stand. Wie er ook nog altijd staat, is Neptunus, maar dan op de Marnixplaats in Antwerpen. Een tijdlang kwam ik hier dagelijks voorbij. Ergens in het archief heb ik nog meer foto's van

Stapelgedichtje, getiteld: I Verhaal van een Liefde Een uitzonderlijke vrouw Dingen die niet overgaan Onrust In een mens Languit rillen in de zon II Het recht van de sterkste Voor jou tien anderen Bij elkaar gestapeld met werken van: Erich Segal, Christophe Vekeman, Hubert Van Herreweghen & Willy Spillebeen (red.), Escober, John Irving, Irina Van Goeree, Cyriel Buysse en Will Tinnemans.